(غربت بقیع و مدینه)

پیش چشمم، نه ضریح، نه رواق

در این مرقد، نه عَلَم، نه چراغ

اینجا غوغا، نکنید نکنید

روضه برپا، نکنید نکنید

دلِ من/ ز غم و عزا بسوز و دم مزن

ز مدی نه مخوان و حرفی از حرم مزن

من و پنجره ای، که شده قفسم

چه شود که شبی، به حرم برسم

(من و آه، من و غم، من و داغ حرم)

چشمم خیره، به دری که نبود

از آن کوچه، خبری که نبود

بوی آتش، نرود ز مشام

بر پهلویی، که شکسته سلام!

چه بلا/ به سر مدینه آمده مگر؟

که نماند/ ز گل علی نشانه ای دگر

پر از آتش و آه، شده جان و دلم

به خدا من از این، همه غم خجلم

(من و آه، من و غم، من و داغ حرم)

گر ماه من، ز سفر برسد

شبهای غم، به سحر برسد

ای منجیِ، همه غم زدگان

آه العجل، ای امام زمان

چه غمی/ همه کوچه کوچه ها گرفته اند

تو بیا / که همه بهانه ی تو را گرفته اند

به خودت برسان، منِ گم شده را

که بُریدم از این، همه فاصله ها

(الامان الامان، ای امام زمان)